Radio Dutchbat : de Herman Busch Show

Herman  Busch (54) heeft zijn veteranenstatus te danken aan zijn uitzending van een half jaar naar Libanon als dienstplichtig korporaal, van december 1981 tot mei 1982. Herman was toen 21. Hij heeft een relatief rustige tijd gehad in Libanon. Vlak nadat hij weg was, in juni ’82, zou Israël Libanon binnen vallen.

Avontuur
“Ik werd in Den Haag geplaatst bij Bureau Unifil in een administratieve functie. Het bureau hield zich bezig met de vulling van de bataljons in Libanon. Ik kreeg daar voortdurend verhalen te horen van mensen die voor Unifil in Libanon zaten; de verhalen over avontuur en kameraadschap spraken mij zeer aan. Iedere dienstplichtige die in Libanon zat ging daar vrijwillig heen, op één na, de zeilmaker! Ze zochten bepaalde deskundigheden en die van zeilmaker was moeilijk te vinden, dus hij werd verplicht. Samen met mijn sergeant majoor ben ik een opleiding gaan volgen voor Libanon. Je kreeg in grote lijnen te horen hoe de situatie daar was en waarom je daarheen moest. Maar eigenlijk wist ik niet echt wat ik daar kon verwachten”.

Herman werd geplaatst op de Sectie 4 Materieel  als ‘schrijver’ voor Dutchbatt, dat de rol vervulde van vredesmacht. Dutchbatt bemande versperringen en roadblocks, om verplaatsing van gewapende lieden onmogelijk te maken. Verder waren er observatieposten van waaruit de verrichtingen van de strijdende partijen konden worden bekeken. Herman werd gestationeerd in de plaats Harris, waar het hoofdkwartier van Dutchbatt was gevestigd. Hij was overwegend administratief bezig, maar ’s avonds liep hij soms ook patrouilles. Op zondag was hij vrij. Herman: “Wij hadden het relatief rustig. De jongens in de buitenposten bij de roadblocks kregen veel meer voor de kiezen. Daar werden bijvoorbeeld auto’s op wapens gecontroleerd”.

De Herman Buschshow
Op woensdagochtend van negen tot twaalf verzorgde hij de ‘Herman Buschshow’ op Radio Dutchbatt. “ Er was natuurlijk muziek, maar ook de ‘Buschbusch Radiorebus’, een quiz voor de soldaten. Dan moesten ze een woord raden en ze konden er ook een prijs mee verdienen. Ik vond dat ontzettend leuk om te doen”.

Herman haalt een doos met cassettebandjes tevoorschijn en laat er stukjes uit horen. Hij heeft ook een uitzending gemaakt over drie jaar Dutchbatt, waarin hij de commandanten die in Libanon hadden gediend vroeg om hun ervaringen te vertellen. Ook daar laat hij stukjes uit horen.

Speedy en Bushra
Herman heeft ook verhalen over de locals, de lokale bevolking: “we kwamen de locals (lokale bevolking) natuurlijk wel tegen. Zo deden we schietoefeningen in de wadi (droge rivierbedding in de woestijn) op schietschijven. We waren lekker op dreef toen er opeens een man op een ezeltje tevoorschijn kwam met een witte vlag! Hij was zich rot geschrokken”.

Twee locals speelden een belangrijke rol voor de Dutchbatters in Al Yatun / Harris. Herman vertelt over hen: “De ene was Speedy, een jongen die goed inspeelde op de vraag van de Nederlandse soldaten. Hij had van alles voor ons te koop en wij verdienden natuurlijk geld dat we daar konden spenderen! Iedereen zat daar koffie en thee te drinken en Speedy maakte ook broodjes kaas en ei voor ons. De andere local was Bushra. Ze kookte voor ons in haar eigen keuken op de grond heerlijke maaltijden”

Luisterpatrouilles
Herman was eigenlijk nooit bang. “Er was wel een dreiging, maar er gebeurde vrijwel nooit wat. Mensen beweerden wel dat er van alles aan de hand was, maar volgens mij werd het in de Nederlandse media een beetje opgeblazen. We hebben geen beschietingen meegemaakt, maar dat kwam natuurlijk juist doordat we daar zaten. Wat eigenlijk nog het meest spannend was, dat waren de luisterpatrouilles in de wadi. Je ging op patrouille met je Uzi in het donker en dan zei de sergeant: ‘hier stoppen’. En dan moest je liggen luisteren of niet iemand het gebied overstak. Pas jaren later hoorde ik tijdens een veteranenweekend verhalen van mensen die wel degelijk zeer heftige dingen hadden meegemaakt”.

Geweldige tijd
Herman hield een boek bij met zijn belevenissen in Libanon. Het is een boek vol foto’s, stukjes tekst, door hem gemaakte gedichten. Het ziet er vrolijk uit, eigenlijk een soort vakantieboek. “Vooral aan de Herman Buschshow heb ik hele leuke herinneringen. We hadden ook regelmatig feesten, soms met een liveoptreden, zoals van de zangeres Hansje Ravestein. Die moest ik dan begeleiden. Ik heb een geweldige tijd gehad in Libanon. Bovendien heb ik heb een goed netwerk opgebouwd door mijn werk bij Unifil”.